ประทานโดย : สงฆ์จี้กงวิปลาส
ทำนองเพลง : คำว่าจบพูดเบาเบาก็เจ็บ
ยามตะวันลับขอบฟ้า สกุณาผกผินบินกลับหวน ความหนาวเย็นเข้าครอบงำ จี้กงช้ำร้องคร่ำครวญ เรียกหา ศิษย์มิหวน ใจอาดูร
ลงสู่โลกาห่างแสนไกล จิตเดิมที่ใส หลงในห้วงตัณหา บนโลกาพาหวั่นไหว ทุกข์จากใจอันร้อนรน น้ำวนซ่อนทุกข์ปมของชีวัน
เนิ่นนานห่างกันไกล เจ็บลึกเพียงไหน ทำไมไม่ตื่นฝัน
* กาลบรรจบ ร่วมในกาลยุคโปรด จงล้างโลภโกรธ รักหลงที่คลุมใจ กาลบรรจบ ร่วมปรกงานยุคโปรด ศิษย์รักร่วมโปรดผองชน นำทางเวไนย เยื่อใยอาจารย์ กัปกาลสุดท้าย หวังศิษย์ตื่นพ้นยุคปลาย หนักเบาก้าวร่วมเผชิญ
** เมื่อศิษย์เข้มแข็งไม่พอ อาจารย์จะรอ รอเจ้าอยู่ตรงนี้ หนันผิงจงกลับหัน อาจารย์นั้นรอคนดี จงมุ่งมั่นทุกนาที บรรลุคืน (ซ้ำ * / ** )
ใจที่มีมุ่งความดี ลุธรรมยุคปลาย
หมายเหตุ
ประทานไว้เนื่องในโอกาสประชุมธรรม 2 วัน ณ ไท่อู้ฝอเอวี้ยน จ.นครราชสีมา
วันอาทิตย์ที่ 16 สิงหาคม พ.ศ.2552
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น